De afgelopen dagen heb ik reden gehad om na te denken over welke slechte kanten ik heb, als het gaat om hoe ik met de honden in mijn leven omga. Het begint namelijk de eenjarige verjaardag van mijn leven zonder Ella . te naderen, en gecombineerd met een reeks andere stressvolle momenten die beginnen af te nemen, wat resulteert in een iets minder stabiele Malinka.
Een groot aantal foto's van speelafspraak in de picknickplaats met Boyo en Mozart.
Niets van dat hier is vooral vleiend, maar dat is gewoon om toe te geven – Ik ben niet meer dan een mens. Ik ben verre van perfect, en ik zal je vertellen waarom.
ik reageer slecht in stress, zo algemeen. Ik heb een extreem lage stresstolerantie, vanwege mijn bipolaire stoornis. Over het algemeen bouw ik hier onder andere mijn leven omheen – Ik weiger haast te leven, Ik kies er actief voor om langzaam te leven om geen negatieve spiraal door stress te veroorzaken.
Maar stress is niet alleen dat haast-haas-gevoel. Stress is ook te wijten aan dingen die gebeuren die een negatief effect hebben. Ik heb er al heel lang veel om me heen. Gisteren, toen ik de afwas deed, stortte ik helemaal in over Ella, maar ik denk eigenlijk dat het ook komt omdat ik me al maanden druk maak over sommige dingen, eindelijk beginnen te dalen.
Betreffende hoe dit van invloed is op hoe ik met mijn honden omga (ik zeg het, zelfs als Lilo dat niet is min honderd per se) dus het raakt mijn geduld erg zwaar. Ik heb niet het langste geduld ter wereld in het dagelijks leven, en in situaties als deze wordt het nog korter. Ik raak snel geïrriteerd, veel sneller geïrriteerd en gefrustreerd dan normaal. En dan bedoel ik echt aanzienlijk sneller dan normaal.
Maar in gewone geval, ik ben niet erg prikkelbaar, prikkelbaar of gefrustreerd, dus dat zegt misschien niet veel.
dan ben ik, achter dit, ook erg moe. Ik ben dol op Lilo, maar niet de werkuren van haar moeder. Mijn natuurlijke circadiane ritme past niet bij deze werkuren, waardoor ik constant veel te weinig slaap. Het werkt meestal toch, maar soms – zoals nu, als ik ook verdrietig ben, geïrriteerd en gefrustreerd, het wordt extra stressvol.
Wat ik kan zeggen in mijn voordeel is dat ik in ieder geval weet hoe ik werk, en waarom. Het maakt het een beetje makkelijker. Als er niets anders is, kan ik de honden vertellen dat het niet hun schuld is dat ik in een slecht humeur ben.
Betreffende Haar – Daar, er is niet veel dat ik kan zeggen. Om natuurlijke redenen belandt ze steeds verder in de nevelen van herinneringen. ik wil dat niet – Ik heb haar liever zo dicht mogelijk bij mijn realiteit, mijn hier en nu, als mogelijk. Maar zo werkt het niet, en ik heb genoeg verliezen geleden in mijn dagen om het op alle niveaus te weten. Maar dat neemt niet weg dat ik mijn Ella mis dus mijn hart breekt.
En de wetenschap dat ze weg is, dat ik haar de rest van mijn leven nooit meer zal ontmoeten, is vreselijk.
Dat wat van toepassing is voor mij nu, probeert hiermee om te gaan op een manier die geen invloed heeft op de honden die hier daadwerkelijk zijn – Boyo en Lilo, op een al te rottige manier. Het is eigenlijk niet hun schuld, en ik zou mijn emoties genoeg moeten kunnen beheersen om goed voor ze te zijn, ook al sta ik er niet bovenop.